Lata dwudzieste i trzydzieste XX wieku w Niemczech
Nastroje antyromskie były silnie zakorzenione w społeczeństwie niemieckim. W 1920 roku Karl Binding i Alfred Hoche wydali książkę „The Eradication of Lives Undeserving of Life” poświeconą jednostkom i społecznościom, które nie mają prawa do egzystencji. Wśród wymienionych grup, uznanych za „niewarte, aby żyć” znaleźli się m.in. nieuleczalnie chorzy psychicznie oraz Romowie. Prawodawstwo wcieliło w życie te poglądy kilka miesięcy po objęciu przez Adolfa Hitlera stanowiska kanclerza III Rzeszy. W latach 20-tych XX wieku opresyjność prawa wobec Romów uległa znaczącej intensyfikacji, wbrew oficjalnemu statutowi prawnemu Republiki Weimarskiej Romowie mieli zakaz uczęszczania do parków i łaźni publicznych. W 1925 roku na konferencji na temat „kwestii romskiej” powzięto decyzję o kierowaniu bezrobotnych Romów do obozów pracy z powodu „bezpieczeństwa publicznego” oraz rejestrowaniu wszystkich Romów w kartotekach policyjnych. Po 1927 roku wszyscy Romowie (również dzieci) musieli nosić dokumenty tożsamości tzw. karty identyfikacyjne zawierające odciski palców i fotografie. W 1929 roku w Monachium założono Centralne Biuro do Zwalczania Cyganów w Niemczech. W 1933 roku, wraz z dojściem do władzy nazistów, w Niemczech rozpoczął się proces pozbawiania Romów podstawowych praw, którego konsekwencją była polityka masowego ludobójstwa. W 1935 roku Romowie (podobnie jak Żydzi) poddani zostali dyskryminującym postanowieniom Ustaw Norymberskich, które stwierdzały m.in.: „(...) obcej krwi w Europie są zasadniczo tylko Żydzi i Cyganie, stąd też z zasady, nie mogą oni uzyskać praw obywatela Rzeszy." Wszelkie kontakty, w tym związki małżeńskie, pomiędzy Romami a obywatelami niemieckimi zostały zakazane i podlegały karze. Romom odebrano prawa wyborcze, zostali także usunięci ze szkół, wojska, organizacji zawodowych. W 1936 utworzono w Berlinie Instytut Higieny Rasowej kierowany przez doktora Roberta Rittera. Przeprowadzone badania antropologiczne miały za zadanie potwierdzić upowszechniany przez nazistów pogląd, jakoby Romowie należeli do gatunku „podludzi”. Ekspertyzy stały się podstawą planów eksterminacji Romów. W 1937 roku Heinrich Himmler wydał dekret zatytułowany “Walka z cygańską plagą”, w którym stwierdzał, że Romowie o “mieszanej krwi” są najbardziej zaangażowani w przestępczą działalność i tym samym nakładał obowiązek, aby wszystkie informacje o Romach były wysyłane z regionalnych departamentów policji do Głównego Urzędu SS (Policja Bezpieczeństwa kierowana przez Himmlera). Z 1938 roku pochodzą pierwsze wzmianki o planowanym „ostatecznym rozwiązaniu kwestii romskiej”.
Romowie stanęli w obliczu zagłady.
